درمان آرتریت روماتوئید( بررسی راهکارهای دارویی )

در زمان فعال بودن علائم، داروها اساس درمان بیماری آرتریت روماتوئید هستند. هدف از دارو درمانی خاموش کردن علائم و نشانه های بیماری و جلوگیری از آسیب های بیشتر به مفاصل و از دست دادن عملکرد آن ها بدون ایجاد عوارض ناخوشایند و دائمی می باشد.

انتخاب بهترین دارو و دوز آن به همان اندازه که به پتانسیل دارو در ایجاد عوارض جانبی بستگی دارد، به فاکتورهای شخصی هر بیمار هم وابسته است. در بیشتر موارد دوز دارو تا جایی افزایش پیدا می کند که یا التهاب متوقف شود یا عوارض جانبی برای بیمار غیرقابل تحمل گردد. این مسئله می تواند چالش برانگیز باشد و فواید کنترل التهاب باید در برابر خطر ابجاد عوارض جانبی سنجیده شود. برای جلوگیری از ایجاد عوارض جانبی احتمالی انجام آزمایش خون و معاینات منظم مربوطه توسط پزشک به بیمار توصیه می شود. اگر عوارض جانبی داروها اتفاق افتاد، معمولا با کاهش دوز یا جایگزینی با داروی دیگری می تواند قابل کنترل باشد. داروهای مختلفی در درمان بیماری روماتوید آرتریت استفاده می شوند از جمله: داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری، استروئیدها، داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی و در صورت لزوم داروهای ضد درد

 مرور دارو درمانی در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید 

داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری، به طور قابل توجهی می­توانند سبب کاهش التهاب ناشی از آرتریت روماتوئید شده و از بروز آسیب­های مفصلی پیشگیری کنند یا شدت آن را کاهش دهند و با حفظ عملکرد و ساختار مفاصل، فرد را قادر به ادامه فعالیت­های روزمره خود کنند. اگرچه برخی از این داروها تاثیر خود را به آرامی برجا می­گذارند ولی ممکن است باعث شوند به دوز کمتری از استروئید ها برای کنترل درد و التهاب نیاز باشد. انواع مختلفی از داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری وجود دارد:

• داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری سنتی مانند متوتروکسات و سولفاسالازین که با تکنیک های سنتی تولید دارو ساخته می­شوند.
• داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری بیولوژیک یا داروهای بیولوژیک هدفمند که با تکنیک های بیولوژی زیست مولکولی یا همان (DNA نوترکیب) ساخته می­شوند و شامل اتانارسپت، آدالیمومب، ابتاسپت و توسیلوزومب می­باشند.
• سایر داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری مانند توفاسیتینیب که با تکنیک­های سنتی تولید دارو ساخته می­شوند و مشابه داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری بیولوژیک می­باشند.

دارو های ضد التهاب غیر استروییدی همچون ایبوبروفن و ناپروکسن به منظور کاهش درد و التهاب خفیف تجویز می­شوند. پزشک ممکن است دوز مصرفی بالاتری نسبت به دوز معمول مصرفی توسط سایر افراد، که برای کاهش سر درد یا آسیب های جزیی مصرف می­شود، برای بیمار تجویز کند. اما این داروها اثرات تخریبی درازمدت وارد شده روی مفصل­ها را بر اثر بیماری کاهش نمی­دهند. 

•  این داروها باید بصورت مداوم و در دوز مشخص برای اثر ضد التهابی موثر مورد استفاده قرار گیرند. حتی در صورت استفاده از دوز درست این داروها، باز هم برای تاثیر­گذاری کامل به چند هفته مصرف دارو نیاز هست. در صورت عدم پاسخدهی به درمان با دوز های اولیه مصرف دارو، پزشک ممکن است افزایش دوز یا تغییر به داروی دیگر از این دسته را مد نظر قرار دهد. دو دارو از این دسته در یک بازه زمانی نباید مورد استفاده قرار گیرد.
• اغلب این داروها عوارض شدیدی مانند خونریزی گوارشی، احتباس مایعات و خطر زیاد بیماری قلبی را دارند. سود و زیان ناشی از مصرف این داروها در زمان تجویز باید به دقت مد نظر قرار گیرد.

دارو های استروئیدی

دارو های استروئیدی که به آنها داروهای گلوکوکورتیکوئید یا کورتیکواستروئید نیز می­گویند، اثرات ضد التهابی قوی دارند. از داروهای موجود در این دسته پردنیزون و پردنیزولون می­باشند. استروئیدها ممکن است به صورت خوراکی، یا تزریق وریدی و یا تزریق مستقیم داخل مفصل تجویز شوند. استروئیدها در مدت زمان کوتاهی علائم ارتریت روماتوئید مانند درد و سفتی مفاصل را بهبود داده و تورم و حساس شدگی مفصل را کاهش می­دهند. عموما داروهای استروئیدی زمانی برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می­شوند که توانایی عملکرد طبیعی فرد به شدت محدود شده باشد. در این شرایط، درمان استروئیدی ممکن است به کنترل علائم و حفظ عملکرد فرد تا زمانی که سایر داروهای با اثر آهسته تر و با قدرت بیشتر برای جلوگیری از آسیب مفصلی شروع به کار کنند می­توانند کمک کننده باشند. داروهای استروئیدی ممکن است برای زمانی که علایم حاد بیماری شعله ور شده است و بیمار سایر درمان­ها را دریافت می­کند نیز استفاده شوند. در صورت لزوم برای کنترل بیماری، داروهای استروئیدی با دوز پایین به صورت مصرف طولانی­مدت همراه با داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری تجویز می­شوند.

هنگام استفاده از داروهای استروئیدی در درمان آرتریت روماتوئید، با توجه به عوارض جانبی زیاد این داروها ، از جمله افزایش وزن، بدتر شدن دیابت، آب مروارید، کاهش تراکم استخوانی (نرم شدگی استخوان و پوکی استخوان) و افزایش خطر ایجاد عفونت، هدف، استفاده از کمترین دوز ممکن برای کوتاه­ترین مدت زمان درمانی ممکن می­باشد.

داروهای ضد درد غیر از داروهای ضد التهاب غیر استروییدی:

این مسکن ها می­توانند به کاهش درد کمک کنند، اما هیچ تاثیری بر التهاب ندارند. به عنوان مثال می­توان به استامینوفن و کرم یا پماد کپسایسین اشاره کرد.

استفاده از مخدرها مانند کدئین، اکسی کدون، هیدروکدون و ترامادول به طور کلی توصیه نمی­شود زیرا آنها هم هیچ تاثیری بر التهاب ندارند. همچنین به دلیل ماهیت طولانی مدت آرتریت روماتوئید  خطر وابستگی و اعتیاد وجود دارد. با این حال، ممکن است درمان با یک مخدر به صورت طولانی مدت برای افرادی که آرتریت روماتوئید در مراحل آخر و آسیب شدید مفصلی دارند و نمی­توانند تحت عمل جراحی تعویض مفصل قرار گیرند، در نظر گرفته شود. این کار فقط باید زیر نظر فوق تخصص روماتولوژی یا متخصص درد انجام شود.

درمان حملات

در دوره هایی که علائم به طور موقت بدتر می­شوند و اصطلاحا بیماری شعله ورمی­شود، پزشک با افزایش دوز داروهایی که بیمار درحال مصرف دارو می باشد یا افزودن داروهای اضافی (مانند استروئیدهای تزریقی یا خوراکی) ، می تواند علائم بیماری را کنترل کند. استراحت نیز اغلب در هنگام حملات مفید است.

بهترین دارو در درمان آرتریت روماتوئید؟

در رابطه با سوال بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید در رابطه با بهترین داروی موثر برای مشکل خود می توان پاسخ داد که: نوع داروی تجویزی به شدت بیماری و پاسخدهی شما به دارو بستگی دارد. در صورتیکه بیماری خفیف و در مراحل اولیه باشد قطعا درمان شما با فردی که آرتریت بسیار شدید دارد یا علائم بیماری علیرغم دریافت درمان­های اولیه پایدار است فرق خواهد داشت.

به طور کلی تقریبا هر فرد مبتلا از داروهای ضد روماتیسمی تعدیل کننده بیماری استفاده خواهد کرد.