Sparsentan اولین آنتاگوسیت گیرنده اندوتلین و آنژیوتانسین است که در مقایسه با ARBها[1] در کنترل پروتئینوری بیماران مبتلا به FSGS مقاوم به درمان تاثیرگذاری بهتری دارد.

بیماری FSGC یک بیماری پیشرونده کلیوی است. در حدود نیمی از بیماران مبتلا با درمان‌های روتین، وضعیت بیمار کنترل نمی‌شود و بیماران نیازمند پیوند کلیه یا دیالیز خواهند بود. حدود 3/1 بیمارانی که تحت پیوند کلیه قرار گرفتند، مجددا دچار FSGS در کلیه جدید می‌شوند. 

دارودرمانی این بیماری به طور معمول با داروهای مهارکننده آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین (ACEi)، مهارکننده‌های گیرنده آنژیوتاسین (ARB)، مهارکننده‌های کلسی‌نورین و استروئیدها انجام می‌شود. 47 درصد کودکان مبتلا و 38 درصد بالغین مبتلا به این داروها جواب نمی‌دهند. از همین رو، معرفی داروهایی با مکانیسم جدید می‌تواند وضعیت این دسته بیماران را به طرز قابل‌توجهی تغییر بدهد.

داروی Sparsentan پیش از این برای درمان نفروپاتی ایمونوگلوبولین A تاییدیه دریافت کرده است. مطالعات بالینی 3 DUPLEX و DUET جهت بررسی ایمنی و اثربخشی این دارو در بیماران مبتلا به FSGS در حال انجام هستند. در این بررسی‌ها، اثر Sparsentan با داروی Irbesartan که یکی از اجزای اصلی دارودرمانی FSGS محسوب می‌شود، مقایسه شده است. تعداد 184 بیمار برای مدت 108 هفته روزانه 800 میلی‌گرم Sparsentan و 187 نفر دیگر روزانه 300 میلی‌گرم Irbesartan دریافت کردند. 55 درصد بیماران مورد مطالعه مرد و 8.7 درصد از جمیعیت مورد بررسی کودک بودند. اثر داروی Sparsentan بر نسبت پروتئین به کراتینین ادرار 67 درصد و اثر Irbesartan بر همین شاخص 43.9 درصد برآورد شد. شاخص مربوط به قطع کامل پروتئینوری هم در گروهی که از داروی Sparsentan استفاده می‌کردند، بیشتر بوده است. در مجموع، بهبود کامل علائم در گروه Sparsentan 2.5 برابر گروه Irbesartan گزارش شد.

داروی Sparsentan پروفایل مناسبی از نظر عوارض جانبی داشته است. شایع‌ترین عوارض این دارو افت فشار خون، هایپرکالمی و ادم محیطی می‌باشد.

11 آوریل 2025

منبع: سایت Medscape.com