بهم‌ریختگی موقت میکروبیوم روده به دنبال استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های هلیکوباکتر پیلوری
درمان‌های ریشه‌کنی عفونت‌های هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) مقاومت آنتی‌بیوتیکی میکروبیوتای روده را افزایش می‌دهد، اما محققان اعلام کرده‌اند که این بهم‌ریختگی موقت است و صرفا تا چند ماه ادامه پیدا می‌کند.
درمان‌های ریشه‌کنی عفونت‌های هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) مقاومت آنتی‌بیوتیکی میکروبیوتای روده را افزایش می‌دهد، اما محققان اعلام کرده‌اند که این بهم‌ریختگی موقت است و صرفا تا چند ماه ادامه پیدا می‌کند.
درمان عفونت‌های هلیکوباکتر پیلوری روزبه‌روز سخت‌تر می‌شود. زیرا سویه‌های بیشتری نسبت به آنتی‌بیوتیک‌ها مقاومت پیدا می‌کنند. در نتیجه، پزشکان ناچار به استفاده از رژیم‌هایی چند دارویی می‌شوند. این موضوع سبب شکل‌گیری نگرانی‌هایی در خصوص اختلال در میکروبیوم روده شده و انتظار می‌رود به ایجاد پاتوژن‌ها بالقوه مقاوم منتج شود.
به گفته دکتر لیو، پزشک داخلی دانشگاه ملی تایوان، این یافته‌ها هم در خصوص رژیم چهارگانه لووفلوکساسین و هم رژیم چهارگانه بیسموت که هر دو از درمان‌های موثر خط دوم محسوب می‌شوند، قابل تعمیم است.
هر چند به نظر می‌رسد نیازی به نگرانی در خصوص اختلالات طولانی مدت در میکروبیوم وجود ندارد اما تجمع آنتی‌بیوتیک‌ها در محیط روده، باکتری‌ها را وادار به جهش می‌کند. فلذا، لازم است تجویز این داروها با احتیاط انجام شود.
تیم تحقیقاتی 280 بیمار را به طور تصادفی در دو گروه تقسیم‌بندی کردند. گروه اول ل رژیم چهارگانه لووفلوکساسین و گروه دیگر رژیم چهارگانه بیسموت دریافت کردند. در ابتدا، محققان نتوانستند تفاوت آماری معنی‌داری از نظر وضعیت دموگرافیک، مصرف سیگار و الکل یا زخم‌های گوارشی و همچنین مقاومت آنتی‌بیوتیکی در میکروبیوم، بین بیماران دو گروه پیدا کنند.
|
رژیم چهارگانه لووفلوکساسین هفته اول: اسموپرازول 40 میلی‌گرم 2 بار در روز و آموکسی سیلین 1 گرم 2 بار در روز هفته دوم: اسموپرازول 40 میلی‌گرم 2 بار در روز، مترونیدازول 500 میلی‌گرم 2 بار در روز و لووفلوکساسین 250 میلی‌گرم 2 بار در روز رژیم چهارگانه بیسموت اسموپرازول 40 میلی‌گرم دو بار در روز، بیسموت تری پتاسیم دی سیترات 300 میلی‌گرم چهار بار در روز، تتراسایکلین 500 میلی‌گرم چهار بار در روز و مترونیدازول 500 میلی‌گرم سه بار در روز به مدت 10 روز |
محققان نمونه‌های مدفوع را در ابتدا، هفته 2، هفته 8 و 1 سال پس از درمان ریشه کنی جمع آوری کردند و آنها را از نظر تنوع میکروبیوتا و حساسیت آنتی بیوتیکی آنالیز نمودند.
میزان ریشه‌کنی هلیکوباکتر پیلوری در دو گروه تقریباً یکسان بود: 87.9٪ برای گروه لووفلوکساسین و 87.5٪ برای گروه بیسموت. هنگامی که این رژیم‌ها به عنوان درمان خط سوم (نجات[1]) مورد استفاده قرار گرفتند، میزان موفقیت از نظر آماری یکسان بود. این شاخص برای گروه لووفلوکساسین 95.6 درصد و برای گروه بیسموت 96.6 درصد محاسبه شد.
تفاوت آماری در پروفایل عوارض جانبی این دو رژیم معنی‌دار بود. در گروه لووفلوکساسین 48.4٪ افراد و در گروه بیسموت 77.3٪ افراد عارضه پیدا کردند. (P < .0001)
پس از گذشت یک سال، 2.5 درصد از گروه لووفلوکساسین و 3 درصد از گروه بیسموت مجدداً به هلیکوباکتر آلوده شدند.
محققان از توالی‌یابی متاژنومیک برای بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی در باکتری‌های موجود در میکروبیوم بیماران استفاده کردند. با استفاده از توالی‌یابی 16S rRna در هفته دوم، آنها دریافتند که در گروه لووفلوکساسین 52.4 درصد افراد دچار تغییر در فراوانی جنس‌ها و سویه‌های میکروبیومی شدند. در حالیکه این پدیده در 45.1 درصد افراد گروه بیسموت دیده شد.
8 هفته پس از درمان، این نسبت برای گروه لووفلوکساسین به 5.8 درصد و برای گروه بیسموت به 21.5 درصد کاهش یافت. در پایان یک سال، این نسبت‌ها برای گروه لووفلوکساسین به 0.9 درصد و برای گروه بیسموت به 8.4 درصد کاهش یافت.
27 می 2022
نظر دهید