گیاه بادرنجوبه با نام علمی Melissa officinalis گیاهی از خانواده نعنائیان است که از گذشته از برگ آن برای مصارف غذائی و پزشکی استفاده می‌شده است. این گیاه سرشار از اسانس‌های فرار، فلاونوئیدها و تری‌ترپن‌هاست.

عصاره بادرنجبویه در کنار چند عصاره گیاهی دیگر مثل بابونه، رازیانه و شوید می‌تواند به کاهش علائم کولیک نوزاد کمک کند. برخی از مطالعات بالینی نشان داده‌اند که مصرف بالای 4 ماه این گیاه در بهبود علائم فرم خفیف تا متوسط آلزایمر موثر واقع می‌شود. حتی برخی مطالعات حاکی از آن است که قرار دادن فرم موضعی بادرنجبویه بر روی پوست صورت و دست‌ها به کاهش علائم پرخاشگری این بیماران کمک می‌کند.  هرچند برخی از مطالعات اثرات مثبت این دارو بر درد معده و نفخ را تایید کرده‌اند اما اثربخشی دارو در کولیت و سندرم روده تحریک‌پذیر[1] همچنان زیر سوال است.

از جمله عوارض جانبی مصرف خوراکی این گیاه می‌توان به کاهش اشتها، تهوع، گیجی و خس‌خس سینه اشاره کرد. دوره مصرف ایمن بادرنجبویه برای بالغین حداکثر 6 ماه و برای کودکان حداکثر 1 ماه در نظر گرفته می‌شود. به دلیل اطلاعات ناکافی، استفاده از این گیاه و مشتقات آن در دوره بارداری و شیردهی توصیه نمی‌شود.

 مصرف بادرنجبویه در بیمارانی که به اختلالات تیروئیدی مبتلا هستند، مجاز نیست. این گیاه سطح هورمون‌های تیروئیدی را تحت تاثیر قرار داده و در عموم موارد سطح این هورمون‌ها را کاهش می‌دهد.

بین گیاه بادرنجبویه و برخی داروها تداخلات جدی مطرح است که در ادامه به بررسی این تداخلات می‌پردازیم:

• داروهای خواب‌آور: بادرنجبویه اثرات آرام‌بخشی و خواب‌آوری دارد و می‌تواند اثرات داروهای خواب‌آور و آرام‌بخش را تشدید کرده و بیمار را در ریسک سرکوب تنفسی قرار بدهد.
• داروهای تیروئید: مصرف بادرنجبویه در کنار داروی لووتیروکسین می‌تواند سبب کاهش اثرات این دارو بشود.
• داروهای بیهوشی: بادرنجبویه به دلیل اثرات خواب‌آوری با داروهای مورد استفاده در روند بیهوشی تداخل دارد. بنابراین، این گیاه باید حداقل 2 هفته قبل از انجام جراحی قطع شود.
• داروهای کاهنده قند خون: بادرنجبویه می‌تواند اثرات کاهنده قند خون داشته باشد. استفاده از این گیاه در بیمارانی که از داروهای کاهنده قند استفاده می‌کنند، باید با احتیاط انجام شود. 

منبع: سایت Webmd

[1] Irritable Bowel Syndrome